داستان آسانسور(قسمت دوم)-کلاس 201

به نام خدا

داستان آسانسور(کلاس 201) قسمت دوم

آقا نظر یادت نره ها!

    در طول این یک هفته به لطف این که کلاهم را با خود به مدرسه نبرده بودم متاسفانه مریض شدم و از شانس عالی من در همان هفته امتحان شیمی داشتیم و من در بستر بیماری بودم وبه همین دلیل به مدرسه نرفتم.

بالاخره محرم شروع شد و من هم به دلیل فعالیت زیاد در کار های پرورشی خدمت گذار امام حسین(ع) در مدرسه در هیئت حداث الحسین شدم.در طول محرم کلاس های ما کمتر شده بود و همه ی معلم ها سوال های قبل از امتحان را برای آمادگی بیشتر ما به ما می دادند .من هم مانند همه ی بچه های مدرسه مان خیلی درس می خواندم.

در روز امتحان برنامه نویسی قبل از امتحان یکی از بچه ها به من تیکه انداخت و من با او گلاویز شدم و به او گفتم.ببین.یه بار دیگه بخوای به من تیکه بندازی با کله میام تو دماغت.هیچی دیگه.بعد از اون حرف من دیگه دماغمو نمی توانم تکان دهم.

آقای بصیری مسئول انضباطی مدرسه هم از خجالت جفتمون درآمد و از او دو نمره و از من یک نمره از انضباطمان کم کرد.

بعد از هفته امتحانات که من امتحان هایم را عالی دادم با یکی از بچه ها بسیار دوست شده بودم.ما از آن به بعد همیشه با هم بودیم و پشت به پشت هم در دعوا ها شرکت می کردیم.نام اودلیر بود و متاسفانه درسش بسیار بد و نمره هایش هم همه تجدیدی بود و شر ترین بچه ی کل مدرسه بود.من به خاطر این با او دوست شدم که رفتار و کردارش را تغییر دهم ولی بعد از مدتی نه تنها او خوب نشد بلکه من هم یکی از شرترین بچه های مدرسه شدم و روزی وجود نداشت که از ما تعهد نگیرند و از نمره ی انضباتمان کم نکنند.حتی من درسم هم بد شد و دیگر برای هیچ امتحانی درس نمی خواندم.

شبی من در خواب خوابی وحشتناک دیدم.دیدم در شهری که کاملا ناشناخته بود و تمام مردم آن شهر انگار روح بودن و از در و دیوار رد می شدند و من بعد از آن خواب تا حدود دو روز در حالت منگی بودم.

متاسفانه بعد از تعریف کردن ماجرا برای دلیر او به من گفت:این چیز های چرتو پرتو ول کن بیا بریم تیکمونو بندازیم.من هم به حرف او گوش کردم و آن را فراموش کردم بدون اینکه تعبیر آن را بدانم و ای کاش گردنم می شکست و به حرفش گوش نمی دادم.

ما بعد از آن به کار های شرمان در مدرسه ادامه دادیم.

                                 نویسنده: رسام رادفر